Verlangen Naar Chocolade

Verlangen naar chocolade is een ingenieus verteld verhaal met in het hart daarvan een schijnbaar alledaags voorwerp – een chocoladekan. Schijnbaar alledaags, want hij dateert uit de achttiende eeuw, en de oorspronkelijke bezitster was Adélaïde de France, de vierde dochter van Lodewijk de Vijftiende. Deze kan wordt als geschenk ingezet bij de poging van een Franse afvaardiging van chocolatiers om de Barcelonese meesterchocolatier, señor Fernández, over te halen het geheim van zijn apparaat om chocolade mee te maken met hen te delen. De missie slaagt, maar niet helemaal zoals de betrokkenen het zich hadden voorgesteld. Vervolgens belandt de kan in twee verhaallijnen uit moderner tijden: in de negentiende eeuw bij het dienstmeisje Aurora die op latere leven trouwt met een dokter, en in het heden van de twintigste eeuw bij Sara, de vrouw van de chemicus Max, die hem uit zijn handen laat vallen. Drie eeuwen Barcelona. En in iedere eeuw het verhaal van een andere vrouw, in wier leven die chocoladekan een zekere rol speelt. Care Santos schildert in deze roman met een breed palet aan kleuren de ontwikkeling van een stad en ontvouwt tegen dit decor de levens van drie totaal verschillende vrouwen die, zonder het van elkaar te weten, eenzelfde verlangen naar chocolade delen. En dat alles vertelt Care Santos in een verhaal dat als een opera is opgezet, in drie bedrijven, én ze vertelt het als het ware achterstevoren, vanuit het heden, terug naar het verleden. Niet voor niets ontving zij voor deze sprankelende roman de prestigieuze Premi Ramon Llull.